Vele jaren geleden heb ik de aanzet gemaakt voor een enigszins bizar sprookje. Vaak wist ik niet langs welke wegen ik waar zou terechtkomen in het verhaal: het leek zichzelf te schrijven. Het was dan ook vooral een persoonlijk plezier. Maar toen ik weer meer ging tekenen, schilderen en zingen verflauwde het schrijven en kwam het een hele poos ‘op de digitale plank’ terecht.
In 2013 vond ik tot mijn grote vreugde via facebook mijn jeugdvriendinnetje en overbuurmeisje terug: Maria van Hees, door haar huwelijk was haar naam nu Maria van Scharrenburg. Vanaf ons derde tot en met ons twaalfde levensjaar waren wij boezemvriendinnen en bijna altijd samen aan het tekenen, knutselen, knippen en plakken en we zijn er, zo bleek, nooit mee opgehouden. Na de lagere school scheidden onze wegen en verloren wij elkaar uit het oog. Ons levenspad verliep totaal verschillend, maar onafhankelijk van elkaar waren wij allebei met de dingen uit onze jeugd bezig gebleven, ieder op een eigen manier.
Toen ik haar op een gegeven moment mijn verhaal liet lezen, ontving ik een enthousiaste email: zij vond het zo levendig en beeldend geschreven dat ze bij nagenoeg iedere bladzijde ideeën kreeg voor een illustratie. Ik gaf haar vol vertrouwen carte blance en begon zelf ook weer aan het verhaal te werken. Aan uitgeven werd toen nog niet gedacht.
Vijftien sfeervolle tekeningen kwamen van haar tekentafel, perfect in harmonie met het sprookje, terwijl ik me bezig hield met de finishing touch van de tekst: hoe kan ik iets nog beter zeggen? En zijn al die uitroeptekens wel nodig?
Tot mijn verrassing en plezier verstopte zij kleine grapjes in haar werk, die binnen het sprookje een eigen humoristisch leventje leidden. Plots verscheen er bij voorbeeld een kat in een van haar tekeningen en naar aanleiding daarvan heb ik Coco de kasteelkat bedacht. De muis bestond al. Zij gaf ze een gezamenlijk leven...
Op een gegeven moment vonden wij het jammer om er verder niets mee te doen. En toen bleek dat zij een nare ziekte onder de leden had, heeft het proces zich versneld. Wegen werden gezocht om er een echt boek van te maken, maar het gedoe met uitgevers werd gemeden. Vorm en inhoud moesten in eigen hand blijven.
Jan Langelaar van ‘Colourwise’ uit Velp, een bevriende vormgever, was de uitgelezen persoon om, samen met mij, een fraaie lay-out te bedenken en te maken. Hij beschikte over de juiste kennis en de programma’s die daarvoor nodig zijn.
Via internet vond ik ‘Probook’, een on-line drukkerij in Utrecht, waar ik vertrouwen in had en na een bezoek, samen met Jan, aan het sympathieke bedrijfje waar letterlijk het papier, omslag, leeslint enzovoort gezien en gevoeld konden worden, werd het sein ‘drukken’ gegeven.
Het is een mooie uitgave geworden: 188 pagina’s op stevig 150 grams papier, genaaid gebonden, met kapitaalband, hard cover en een leeslintje. En last but not least: met vijftien paginagrote illustraties. (Niet in de winkel te koop, maar eventueel bij mij te bestellen.)
Gelukkig heeft Maria van Scharrenburg de ‘geboorte’ van ons boek nog kunnen meemaken. In augustus 2019 is het verschenen en in augustus 2020 is zij helaas overleden...
Maria van Scharrenburg is vooral bekend geworden door haar sprookjesachtige ontwerpen, eerst voor geboortekaartjes, later voor borduurpakketten. Samen met haar man Martin runde ze lange tijd een eigen bedrijfje, waarbij Maria zorgde voor telkens weer nieuwe ontwerpen. Overal ter wereld hangt dan ook werk van haar aan de muur. Later ontwierp zij voor andere firma’s, onder andere Lanarte.
Behalve ontwerpster was Maria ook keramiste. Zij maakte onder andere een tegeltableau voor het jubileum van koning Hoessein van Jordanië, in opdracht van een keramische industrie aldaar. De koning was zo enthousiast over het resultaat dat hij haar ook opdracht gaf voor het maken van een portret van zijn zoon.
